Blog Justine: Moeder

redactievorsten

17/08/2017 10:30 am

Het is bijna niet voor te stellen dat er een generatie is die niet bekend is met het leven van prinses Diana. Toch is dat een van de redenen waarom haar twee zonen hun persoonlijke herinneringen aan de moeder die zij zo missen delen met de wereld. In de documentaire Diana, Our Mother: Her Life and Legacy laten de twee prinsen de camera toe terwijl ze, bladerend door hun persoonlijke fotoalbums, stilstaan bij het leven van en met hun moeder.

William was 15, Harry bijna 13 toen zij hun moeder (36 jaar jong) door een tragisch ongeluk verloren. Ik keek naar de documentaire vanaf mijn vakantieadres in Frankrijk, terwijl mijn eigen kinderen (15 en 13) onbevangen het zwembad verkenden. Te jong om een moeder te verliezen. De prinsen vertelden dat ze veel aan haar denken en William voelde dat zijn moeder erbij was toen hij trouwde met Catherine. Harry kan haar lach tot op de dag van vandaag nog horen. Een moeder verliezen kan nooit wennen. Bij hoogte- en dieptepunten in het leven is een moeder zo gewenst. William is vader geworden van de kleinkinderen die Diana nooit heeft gekend, nooit heeft kunnen knuffelen. Harry treedt op een dag in het huwelijk met de vrouw waaraan hij zijn hart heeft verloren zonder dat te kunnen delen met de eerste vrouw in zijn leven.

De documentaire was emotioneel, maar ook bemoedigend. Ondanks het feit dat de prinsen voorgoed krassen op hun ziel hebben opgelopen, zijn het sterke persoonlijkheden geworden die de moed hebben ook het meest pijnlijke hoofdstuk uit hun leven te delen. Anders dan 20 jaar geleden, toen zij ongewenst, voor het oog van de hele wereld, achter de kist van hun moeder te veel pijnlijke meters moesten afleggen, kozen ze er nu zelf voor hun verdriet, maar ook de meer vrolijke herinneringen te delen.

Twee zonen, pratend over hun moeder. Een universele liefde tussen kinderen en hun moeder. Zo vertelde Harry zo prachtig over de overweldigende manier waarop Diana hem kon knuffelen. Ontsnappen was niet mogelijk en ze hield hem zo lang vast als zij wilde. Terwijl hij erover vertelde, herbeleefde hij die knuffels en vertelde hij dat hij dat mist, dat gevoel, dat deel van de familie, het hebben van die moeder. Een ander tranentrekkend fragment was toen zij spraken over het laatste telefoontje en hoezeer het hen spijt dat ze toen zo snel mogelijk wilden ophangen om weer te kunnen spelen. Ze hebben nooit meer de kans gekregen het gesprek over te doen en haar te vertellen hoe blij ze met haar zijn.

Misschien is dat een onbedoelde les van de documentaire: zolang er moeders zijn, laten we ze knuffelen en vertellen wat ze voor ons betekenen. Lieve mamma, ik hou van je!