In het vroege voorjaar van 2024 krijgen Vorstenredacteur Karlijn Hoftijzer en fotograaf Iris Planting een privétour door de bossen van Paleis het Loo. Met als bijzondere gids prof. mr. Pieter van Vollenhoven.
Interviews, daar doet de professor niet meer aan. Althans niet de variant waarbij zijn woorden door een ander op papier worden gezet. ‘Helaas heb ik veelvuldig moeten ervaren dat journalisten mijn woorden anders kunnen interpreteren. En verbeteringen mijnerzijds in de tekst worden óók niet echt gewaardeerd. Dus dan is het leven toch aanzienlijk gemakkelijker om zelf de vragen meteen schriftelijk te gaan beantwoorden. Vandaar….!’ mailt hij, als hij over dit eerder genomen besluit een toelichting geeft. Ik mailde de professor met de vraag of Vorsten hem mocht spreken ter gelegenheid van zijn 85ste verjaardag op 30 april. Maar als we vragen hebben, wil hij ze alleen per mail beantwoorden. Hij is immers een gedreven schrijver, nog altijd brengt hij veel tijd door achter zijn computer om rapporten of opiniestukken te schrijven. Wél nodigt hij ons uit om naar Huis Het Loo te komen, de woning van hem en prinses Margriet achter Paleis Het Loo, om vanaf daar samen de bossen in te gaan voor wat mooie foto’s. ‘Dat is weer eens wat anders dan een blauw pak, nietwaar?’ Het is een uitnodiging die we niet af kunnen slaan, waardoor ondergetekende en fotograaf Iris op een zonnige maandagmiddag met een kopje thee in de knusse woonkamer van Huis Het Loo zitten.
Terwijl de professor, gekleed in een sportief jack met nette zwarte herenschoenen, ons vertelt wat hij voor ons in petto heeft, begroet terriër Boogiewoogie ons enthousiast. ‘Boo’ zoals Pieter hem noemt, neemt daarna prominent plaats in een van de luie stoelen (‘Niet aan mijn vrouw vertellen’). Buiten voor het huis heeft de professor twee 2-persoons elektrische wagentjes laten parkeren waarmee hij ons door de bossen achter Paleis Het Loo wil rijden. Een oude afgraving van de A1, nu een prachtig meertje, wil hij ons laten zien. En een wijds uitzicht over de Veluwe. De verrekijker en zijn camera met enorme telelens gaan mee in de wagen.
Met genoegen laat de professor ons een handige eigenschap van de wagentjes zien die hij speciaal heeft laten inbouwen. Met een touw klapt hij de kunststof voorruit naar beneden, zodat hij overal zijn camera kan gebruiken zonder uit te hoeven stappen. Fotograferen van natuur is nog altijd een grote hobby, vertelde hij al in zijn mails, wanneer ik hem vraag of het niet weer eens tijd wordt voor een tentoonstelling. ‘Wellicht is het een idee om weer eens een tentoonstelling te organiseren voor het Fonds Slachtofferhulp. Maar inderdaad, ik ga nog altijd op stap met een camera. Afgelopen winter lieten sporen in de sneeuw zien hoeveel wolven er eigenlijk ’s avonds in de bossen rondlopen; verrassend!’ Wolven zullen we op onze route niet zien, maar de gevolgen van de steeds groter wordende populatie, juist in dit gebied, worden meerdere malen besproken. Op zijn telefoon laat hij wat foto’s van andere wilde dieren zien, die hij fotografeerde in Oostenrijk. De beelden kunnen rekenen op complimenten van fotograaf Iris.
Een kenmerk van de elektrische wagentjes is de 4×4-wielaandrijving. Onderweg zullen we merken dat dat bepaald geen overbodige luxe is op wegen met diepe kuilen die vol staan met water. Onwillekeurig grijp ik af en toe naar het handvat boven mijn hoofd, waarna de professor me verzekert dat ik vertrouwen mag hebben in zijn stuurkunsten. Met een ontspannen 20 km per uur rijden we van fotomoment naar fotomoment, door de natuur die na een zonnig weekend en een regenbui er alles aan doet zo snel mogelijk een groene explosie te worden.
Hoewel veel bosjes nog niet begroeid zijn, is dieren spotten niet zo makkelijk. Op een ree na is er weinig te zien. Het tijdstip is er niet naar, verklaart de professor. De meeste dieren komen pas tevoorschijn als het donkerder wordt. Hij vertelt welke dieren hij al heeft gespot rondom zijn huis: reeën, herten, damherten, varkens en natuurlijk de bosuil die al jaren zijn nest in een bijgebouw op het terrein van Het Loo heeft. Door de komst van de wolf is de populatie wel wat uitgedund, constateert hij. Wolven vangen herten, maar dieren gaan ook verder aan de wandel nu ze een roofdier in hun territorium moeten dulden. Hij probeert wat hij tegenkomt als het even kan vast te leggen met zijn telelens. Vaak gaat hij alleen op pad, dat is wel zo handig als hij zich wil concentreren op het fotograferen. Soms gaat Boogiewoogie mee.
Vroeger ging hij regelmatig met de kinderen het bos in, vooral in de weekenden omdat er doordeweeks gewerkt werd in Den Haag. Zijn jongens leerden dat de natuur met rust gelaten moest worden. Kikkervisjes werden er niet gevangen. De liefde voor natuur en dieren, iets wat hij nog altijd deelt met prinses Margriet, heeft hij niet altijd gehad. Met de jaren is de liefde gegroeid en nam hij zelfs gewonde dieren in huis. Vandaag de dag rent alleen Boo door Huis Het Loo, op zoek naar het beste ligplekje of een aai. Het liefst trekt de professor er elke dag wel even op uit, en daarbij is het elektrische wagentje een geschenk omdat een oude skiblessure hem belemmert om er te voet ver op uit te trekken. Na 57 jaar lijkt hij het gebied op zijn duimpje te kennen. Vanuit zijn wagen begroet hij elke voorbijganger. Een grapje richting wat sporters, een bewonderend woord voor de blonde Canadese herder van een wandelaar. Na een uitgebreide fotosessie brengt de professor ons weer naar het startpunt; de oprit van zijn huis. Of we het niet onbeleefd vinden als hij ons zonder drankje weer naar huis laat gaan? Hij moet namelijk nog een band vervangen van zijn wagen. De zon begint te zakken, straks komen de dieren uit hun schuilplaats, wij gaan weer richting huis.
Lees ook: Beatrix en Margrethe hebben veel gemeen
