Opnieuw heb ik u onlangs met grote bewondering gadegeslagen. Op stoere laarzen en met een bodywarmer aan, ging u voortvarend aan de slag bij NLdoet. U kon kiezen uit tafels met vrijwilligers. Ik had een collega voorspeld dat u naar het eerste tafeltje, met jongeren, zou lopen om daar te starten. Jongeren en u gaan nou eenmaal heel goed samen. U schroefde, draaide en boorde zoals we van u gewend zijn op deze dag waarop vrijwilligers geëerd worden. U begroette uw neef prins Bernhard en prinses Annette hartelijk, maar zonder tijd te verdoen. Het werk kon niet wachten.
Om de vrijwilligers niet te veel in de weg te lopen, wordt er slechts een handjevol mensen van de pers uitgenodigd. Ik ben blij dat ik ieder jaar tot dat exclusieve clubje behoor. De beelden worden gedeeld zodat heel Nederland op de hoogte is van deze twee dagen en uw inzet. Stelt u eens voor dat er niemand van de pers aanwezig is om te vertellen over uw inzet, dan was uw missie mislukt. U was het toch die uw zilveren regeringsjubileum aangreep om aandacht te vragen voor de vele vrijwilligers die Nederland rijk is? Uiteindelijk is uit Make-a-difference-day NLdoet ontstaan. En ik weet dat u van alle Oranjes het langst werkt op deze dagen. U maakt zich er niet vanaf, nee u gaat door. Ook als wij na een uur vertrekken, om u niet langer dan nodig lastig te vallen met onze nieuwsgierigheid.
Het is goed om vrijwilligerswerk onder de aandacht te brengen bij een breed publiek, en dat is de taak van de pers, dus ook van mij. Wij doen ons werk naar eer en geweten en in mijn geval altijd met respect. We wachten soms lang in weer en wind, omdat het niet chic is niet paraat te staan wanneer u of een familielid arriveert. Daarom kan het bijna niet anders dan dat uw opmerking tijdens NLdoet verkeerd is geïnterpreteerd, lijkt me. U zei tegen een meisje dat werd afgeleid door de pers: ‘Kijk maar niet naar die mensen, dat vinden we vervelend.’ U zei toch niet dat u ons vervelend vond? U bedoelde dat het vervelend was dat het meisje niet echt haar aandacht had bij het vullen van de bloembakken? Toch? Een jaar eerder, ook bij NLdoet, hanteerde u de hogedrukspuit en uitte u meerdere malen dat u zich bijna niet kon inhouden om ons, opnieuw dat handjevol, nat te spuiten. Ik ben toch blij dat ik er geen nat pak aan overgehouden heb, al was het vast lollig geweest.
De techniek wordt ieder jaar beter, microfoons vangen meer en meer op. Dat is niet altijd prettig voor u en uw collega’s. In 1984 gaf prins Charles zijn toen 2-jarige zoon William al les over dit gevaar: ‘Kijk jongen, dit is een microfoon, dat is een soort grote zwarte worst die alles onthoudt wat je zegt.’ Maar desondanks tuinde hij er zelf ook in. Bij een fotosessie vergat hij de microfoons: ‘Vreselijke mensen. Ik kan die man niet uitstaan (over een verslaggever, JM). Hij is afschuwelijk – echt waar.’
Juist tijdens NLdoet kan ik u beter horen dan waar dan ook. Ik hoor hoe u praat met jongeren, hoe u pedagogisch verantwoord omgaat met kinderen die een verstandelijke beperking hebben en hoe u informeert bij vrijwilligers. Volgend jaar hoop ik weer van de partij te zijn, bij uw vijftiende NLdoet.
