PIJNACKER – Het koninklijk bezoek aan het wooncomplex ’t Hofland in Pijnacker werd zaterdagmorgen een gezellige chaos. Dat begon al meteen toen Peter Douwes, directeur van het Oranje Fonds, de komst van koning Willem-Alexander en koningin Máxima bekendmaakte bij de huidige en vorige bewoners. Die hadden zich in het kader van vrijwilligersactie NLdoet verzameld voor een feestelijke lunch, en een ongedwongen samenzijn. Op de drukte en invasie van de media was door de genodigden niet gerekend.
De Oranje Fonds-directeur stelde zijn gehoor al meteen voor een zware opgave. Hij vroeg namelijk hoe het koningspaar moest worden aangesproken. Verwarde blikken alom. ‘Willy!’, werd spontaan geopperd, en de koning zou daar geen moeite mee hebben gehad. Hij staat bij dit soort informele bijeenkomsten niet op protocol. Het belangrijkste is dat een leuk gesprek tot stond komt, niet of het gesprek begint met ‘Majesteit’ of ‘meneer’. Maar daar dacht Douwes getuige zijn instructies aan het gezelschap toch anders over. Het moest ‘Majesteit’ zijn.
De entree van koning en koningin verliep ontspannen en beiden schoven aan bij de tafeltjes waar een mooie mix van nieuwe bewoners van ’t Hofland, een voormalige seniorenwoning waar nu vergunninghouders en starters wonen, en oudgedienden in spanning wachtten. De gesprekken sprongen alle kanten op, naar gelang de achtergrond van de gesprekspartners: verhalen over integratie, het helpen van de nieuwkomers in Nederland en contacten met de senioren. Precies het samenbinden waarop het Oranje Fonds, waarvan koning en koningin beschermpaar zijn, voortdurend hamert.
Sjoelbak
In de ontmoetingsruimte was het behoorlijk rumoerig, hetgeen de gesprekken een onverwachte moeilijkheidsgraad gaf. Zeker voor de ouderen, die met de koninklijke bezoekers ook een paar spelletjes gingen spelen. Máxima ontfermde zich over de sjoelbak, maar ging de strijd niet aan. Willem-Alexander liet zich als eerste verleiden om de gemeenschappelijke keuken in te duiken om de beloofde lunch voor te bereiden. Broodjes smeren hoefde niet. De koning mocht pannenkoeken bakken. Of de vraag later wie daarin thuis het beste was, antwoordde Máxima met liefdevolle blik: “Zullen we zeggen de koning?”
Willem-Alexander was in elk geval zeer bedreven in het aan de man brengen van de flinterdunne pannenkoeken, tot frustratie van zijn echtgenote die de gesmeerde broodjes niet kwijtraakte. De koning glunderde en Máxima sputterde, maar aan tafel werd vooral gesmikkeld. “Wilde u een spekpannenkoek? Dan moet u de spek er maar bijdenken”, grapte Willem-Alexander. Aan toevoegingen als appel en spek was hij in de korte baktijd niet toegekomen.
Na afloop blikte hij tevreden terug op het bliksembezoek, waarover zowel jongeren als ouderen ook nog lang zullen napraten. Dit was samenwerken op zijn best, precies zoals koning en koningin willen.
