Bandoneonist Carel Kraayenhof wordt nog geregeld aangesproken op zijn optreden tijdens de kerkelijke inzegening van het huwelijk van Willem-Alexander en Máxima, donderdag precies vijftien jaar geleden. “Iedereen weet nog precies wat hij dacht, zag en voelde op het moment van de traan”, zegt Kraayenhof in De Telegraaf.
Op verzoek van de bruid speelde de bandoneonist Adiós Nonino. “Vaak wordt mij verteld dat juist dit nummer zoveel voor iemand heeft betekend, omdat ze net in scheiding lagen, iemand was overleden of juist net een nieuwe relatie was begonnen”, vertelt Kraayenhof. “Het is dus niet alleen het lievelingsstuk van Máxima en van mijzelf, maar van heel veel anderen.”
Na zijn optreden in de Nieuwe Kerk in Amsterdam dacht Kraayenhof dat hij slecht had gespeeld. “Door alle techniek had ik het koor en orkest niet goed gehoord.” Pas ’s avonds zag de bandoneonist zichzelf terug op televisie. “Het leek alsof ik naar een speelfilm zat te kijken, zo mooi als regisseur Rinus Spoor dat in beeld had gebracht. Ik was echt verrast, zo prachtig als het eruit zag.”
Dat Adiós Nonino veel Nederlanders tot op de dag van vandaag raakt, vindt Kraayenhof bijzonder. “Hoe mooi is dat, de tango die Máxima zelf had uitgezocht en waarvan ze toen al zei: Nederlanders zijn niet zo kil als de mensen denken, ze zijn warm en emotioneel.”
