De dagen na de ramp met vlucht MH17 in 2014 staan bij koning Willem-Alexander nog helder op het netvlies. De emoties van toen zal hij niet snel meer vergeten, zegt hij in de tweede aflevering van de podcast Door de ogen van de Koning, waarin hij terugblikt op tien jaar koningschap.
De koning wist direct dat het ernstig was toen hij de eerste berichten over het neerstorten van MH17 te horen kreeg. Als piloot wist hij dat de vliegtuigen met dat vluchtnummer vrijwel altijd vol zaten en dat er zonder twijfel veel Nederlanders bij betrokken waren. “Dan weet je gewoon: dit is echt fout”, herinnert hij zich. De koning heeft toen direct zijn team aan het werk gezet om te kijken wat hij en zijn vrouw koningin Máxima konden doen.
“In eerste instantie kan je niet heel veel doen, alleen maar kijken vanaf welk moment je ondersteunend kan zijn”, weet Willem-Alexander nog. “Het eerste moment was natuurlijk die maandag in Nieuwegein, toen alle betrokkenen bijeenkwamen en de eerste briefings werden gegeven. Dat was ontzettend emotioneel. Heel rauw ook. De emoties die daar door de zaal heen vlogen, zal ik nooit vergeten.”
Broer
De koning sprak toen ook heel lang met nabestaanden. “Wat me daar opviel is dat iedereen zei: ‘jij weet tenminste wat het betekent, jij bent een broer verloren. Jouw gevoel is echt’. Dat vond ik wel heel bijzonder.” Dat hij toen zo’n belangrijke rol speelde voor de nabestaanden, realiseerde hij zich later pas echt.
“In februari 2012 kreeg ik te horen dat m’n broer in een lawine terecht was gekomen. Eigenlijk hetzelfde wat zij hebben meegemaakt. Zij hebben individueel ook een telefoontje gekregen van; uw zoon, dochter of geliefde zat in een vliegtuig wat neergestort is. Alleen op dat moment krijgen een paar honderd mensen dat telefoontje.”
Willem-Alexander was ook bij het moment dat de eerste slachtoffers terug in Nederland kwamen. Dat was eveneens een zware dag, vindt de koning. “Om dat mee te maken. Je ziet al die gezichten weer die je twee dagen daarvoor in Nieuwegein hebt gezien. De pijn, het verdriet, de ellende die je daar zag op het moment dat de eerste kisten uit het vliegtuig kwamen… ja, dat vergeet je nooit meer.”
